Aτάκτως ερριμμένα φαίνονται όλα μερικές φορές....
Φαινομενικά ατάκτως. Η αταξία τις περισσότερες φορές δεν είναι παρά η αδυναμία μας να καθορίσουμε το αίτιο που κρύβεται πίσω από τα γεγονότα.
Λέω εγώ.
Προχωράω με βήματα αργά και νωχελικά. Και ρωτάω:
- Πότε ξεκίνησα να υπάρχω;
Μια δήθεν ώριμη και ασφαλής σκέψη μου χαμογελάει πονηρά.
- Δεν είναι προφανές αυτό για σένα; Θα μπορούσες να ρωτήσεις τον μπαμπά σου...
Φυσικά... φυσικά!! Το ίδιο λάθος κάνουν οι περισσότεροι. Επισφαλείς ερωτήσεις που γεννούν επισφαλείς απαντήσεις. Κι όμως.... τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η αφετηρία τοποθετείται πολύ νωρίτερα χρονικά.
«Δεν γεννηθήκαμε χθες. Η ύπαρξή μας ξεκινάει απ' την αστραποβόλα έκρηξη που γέννησε το Σύμπαν. Συνεχίζεται μέσα στην αστραποβόλα καρδιά των άστρων, μέσα στα αχανή μεσοαστρικά διαστήματα, μέσα στον Πρωτόγονο Ωκεανό της Γης, στην επιφάνεια των Ηπείρων. Ολόκληρο το Σύμπαν είναι το κουκούλι μας.»
Παιδιά της αστερόσκονης είμαστε. Αιώνια κατά μία έννοια.... «Σκόνη στον άνεμο» κατά μία άλλη. Όπως κι αν το πεις, έτσι κι αλλιώς, δεν αλλάζει η ουσία των πραγμάτων.
Σε βρίσκω με φιλοσοφικές διαθέσεις ! Πράγματι ένα τίποτε είμαστε... Αστερόσκονη.
ReplyDeleteΩραίο το τραγούδι και το κλιπάκι. Δικό σου ;